«Дзень і ноч гоняць таварнякі з кулацкімі сем’ямі. У Сібір. Мы ахоўваем станцыю. Адкрываю адзін вагон: у куце вісіць на рамяні напаўголы мужчына. Маці гайдае на руках маленькага, а старэйшы хлопчык сядзіць побач. Рукамі есць сваё лайно, як кашу. «Зачыняй! — крычыць мне камісар. — Гэта — кулацкая сволач! Яны для новага жыцця не падыходзяць!» […]
↧