«Але што гэта я? Ёсць святло i ценi. Гэта вечна. I вечны няроўны бой, I таму сэрцам плачу, устаю на каленi Перад ранняй, святою магiлай тваёй. Яснай месячнай ноччу цi днём журботным Свецiць дальнiм нашчадкам яна, як маяк, I таму, чым мужней, неразумней, самотней, Тым ясней, тым велiчней слава твая». Радкі з верша Уладзіміра Караткевіча […]
↧