Гэта як алкаголь: спачатку прадчуванне смаку, потым б’е ў галаву, крыху губляеш арыентацыю, думкі як мятлушкі, малюнак рухаў непрадказальны. Хочацца ўсяго і адразу. А потым? Альбо даганяцца, альбо зваліць. Каб наступным ранкам адчуць фатальную пустэчу ментальнага афтэпаці: падзея скончылася, а вось мы – яшчэ не. Яно сапраўды як алкаголь. Толькі насамрэч завецца публічнай палітыкай. Файны […]
↧